Koń szlachetny półkrwi. Cechy i historia

Choć dziś nazywany jest polskim koniem sportowym, to w początkach swojej hodowli określono go „polski koń szlachetny półkrwi”. Niezależnie jednak od stosowanego nazewnictwa w dzisiejszym wpisie chcielibyśmy przedstawić cechy i historię tych wyjątkowych zwierząt. Zapraszamy więc Państwa do zapoznania się z dalszą częścią przygotowanego przez nas artykułu.

Jakie jest pochodzenie koni szlachetnych półkrwi?

Konie szlachetne półkrwi, a tak właściwie polskie konie sportowe to populacja koni hodowanych w Polsce do jeździeckiego sportu wyczynowego – choć użytkowane są również w sporcie amatorskim i rekreacyjnym. Źródeł ich pochodzenia należy upatrywać w hodowlach klaczy wielkopolskich, małopolskich oraz klaczy zagranicznych, które zostały skojarzone z ogierami wpisanymi do ksiąg stadnych zrzeszonych w Światowej Federacji Hodowli Koni Sportowych (WBFS). Kluczową rolę w utworzeniu hodowli koni szlachetnych półkrwi odegrała Stadnina koni w Nowielicach, w której klacze oznaczane paleniem Gryfa Pomorskiego kojarzono z ogierami wielkopolskimi, pełnej krwi angielskiej i angloarabskimi mającymi tzw. sportowe rodowody.

Co wyróżnia konie szlachetne półkrwi?

Opisywane konie wyróżniają się takimi cechami pokroju jak głowa o profilu prostym, mocna budowa ciała, mocne kończyny, wysokość w kłębie między 160 cm a 170 cm oraz ścięty zad. Konie szlachetne półkrwi występują we wszystkich maściach podstawowych, w trzech typach: typie skokowym, typie ujeżdżeniowym oraz typie WKKW. Specjaliści zajmujący się diagnostyką chorób koni, a także leczeniem tych zwierząt przypominają, że u populacji koni szlachetnej półkrwi występuje brak genetycznej konsolidacji cech i ich rozszczepianie się w kojarzeniu mieszkańców między sobą. Aktualnie dąży się do kontynuacji rasy bez „importu” genów innych ras.